Bij het lezen van zijn naam draait mijn maag om. Ik blijf staren naar de letters, maar kan het niet geloven. Na een paar keer checken of het er wel echt staat, kan ik er niet omheen, de woorden staan er echt. Alle spieren in mijn lijf verkrampen, mijn ademhaling wordt zwaar en tranen wellen op in mijn ogen. Mijn ademhaling hapert wanneer ik lees dat zijn dromen nooit uitgekomen zijn. Meteen check ik zijn Facebook profiel, op zoek naar bewijs. Alsof mijn hoofd er niet bij kan, het niet geloven wil. Er staat niets. Vragend kijk ik naar zijn foto alsof ik hem bijna smeek; dit is niet waar, zeg me dat het niet zo is. Dan kijkend naar de advertentie knapt er iets in mij en barst in tranen uit. Een oud groepsgenootje van mijn tijd in de kliniek is uit het leven gestapt, slechts 30 jaar oud. Ondanks dat ik hem in 2017 voor het laatst gesproken heb, raakt dit nieuws mij keihard. Om te lezen dat zijn dromen nooit uitgekomen zijn raakt me diep in mijn ziel.
Herinneringen
Ik heb hem leren kennen toen hij mij hartelijk en vol enthousiasme ontving op mijn eerste dag in de kliniek. Met zijn wilde blonde haren, mooie blauwe ogen en zijn guitige gezicht kwam hij op me af, gaf me een hand en heette me van harte welkom. Ik was super zenuwachtig en hij gaf me meteen een fijn gevoel. Voor even dacht ik nog dat hij een medewerker was. Daar moest hij erg om lachen. Naarmate ik hem beter leerde kennen – en dat gaat snel in een kliniek waar je continue met elkaar geconfronteerd wordt – kwam ik erachter dat we veel gemeen hadden. Hij had een erg negatief zelfbeeld en werd vaak geteisterd door zware, negatieve gedachten. Dit nieuws raakt daarom extra diep, omdat ook ik deze gedachten heb gekend. Ik begrijp hem zo goed, maar toch ook weer niet. Ik had gehoopt dat hij dit nu ook wel te boven was gekomen, dat hij een manier had gevonden om met deze gedachtes om te gaan.
Zoveel vragen
Die nacht heb ik nauwelijks een oog dichtgedaan. Ik vroeg me af wat er door hem heen is gegaan de laatste maanden van zijn veel te korte leven. Wat er door hem heen ging in dat laatste moment, de laatste seconden. Ik vraag me af of ik iets voor hem had kunnen doen. Had ik vaker een berichtje moeten sturen? Had ik moeten voorstellen om af te spreken? Ik was in de veronderstelling dat het best goed met hem ging, dat hij bezig was met zijn studie en werk en gelukkig was met zijn vriendin. Daar vertelde hij me tijdens onze laatste gesprek over. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat het leven ups en downs heeft, dingen en situaties zo lopen, dat iemand verantwoordelijk is voor zichzelf en zijn eigen keuzes en ik mezelf niks kan verwijten, maar toch.. het knagende gevoel is sterk aanwezig. Al deze gedachten en vragen spoken door mijn hoofd. Heel veel vragen waar ik niks mee kan.
De buitenkant zegt niks
Wat hem uiteindelijk tot deze keuze heeft doen besluiten weet ik niet en zal ik ook nooit weten. Alleen hij weet wat er werkelijk in hem leefde. Mijn gedachten gaan uit naar zijn dierbaren die hem nu missen moeten en waarbij hij een vreselijke leegte achterlaat. Ik voel de intense pijn wanneer ik besef dat ik hem zo graag anders had gegund. Het doet me pijn dat hij niet zag hoe waardevol en geliefd hij was. Al weet ik zelf ook heel goed dat als je het zelf niet voelt, het heel lastig te geloven is. Naast de pijn geeft hij me gek genoeg ook energie om nog meer mijzelf te laten zien, om nog meer mensen te ondersteunen waar dat maar kan, om nog meer mezelf te zijn. Om weer even bewust te worden dat de buitenkant niets zegt over hoe iemand zich voelt, ook al ziet iemand er nog zo leuk, mooi, charmant of vrolijk uit. Ik trap zelf ook nog weleens in die valkuil, maar we hebben geen idee. Wie weet welke nare gedachten door iemands hoofd gaan? Wie weet hoeveel iemand worstelt in zijn dagelijks leven, maar toch uit beleefdheid of schaamte steeds een mooie lach laat zien? Hoe vaak zetten we zelf niet onze maskers op en verbergen we onze ware ik? Wanneer je weet dat iemand het moeilijk heeft, vraag dan eens of je iets voor diegene kunt doen. Laat weten dat je er bent. Je hebt geen idee hoeveel dit voor iemand kan betekenen.
Troost en dankbaarheid
Hoe naar het misschien ook klinkt en ik bedoel het echt niet verkeerd; zijn dood geeft mij kracht. Zijn dood laat me weer beseffen hoe kwetsbaar we allemaal zijn, wat er echt toe doet in het leven, dat je uiteindelijk niks te verliezen hebt behalve jezelf. Daarom ben ik hem ook dankbaar. Dankbaar dat hij mij nog meer kracht geeft om door te gaan, om nog meer te genieten van het leven. Dankbaar voor de mooie kaart en teksten die ik nog van hem heb en die nu nog waardevoller zijn. Ik wens hem liefde en rust toe en hoop dat hij deze gevonden heeft. Ik weet ook dat, ook al is hij niet meer lijfelijk onder ons, hij er toch altijd zal zijn, alleen op een andere manier. Want alles is energie en energie kan overal gaan, energie is altijd vrij. En één ding weet ik zeker; de hemel heeft er een mooie ster bij.