Het donker en het licht, ze kunnen samen leven. Door het donker zien we beter wat er allemaal is om dankbaar voor te zijn, genieten we nog veel meer van de dingen om ons heen, ook al lijken ze soms klein.

Er wordt niet vaak over de dood gepraat. Het is iets waar veel mensen bang voor zijn, terwijl het ook bij het leven hoort. Het niet weten van hoe en wat, maakt ons bang. Vroeger heb ik vaak naar de dood verlangd. Als kind heb ik me regelmatig afgevraagd waarom ik geboren ben, waarom ik hier moet zijn. Deze vraag stelde ik regelmatig aan mijn moeder, het oneindige waarom. Ik had veel moeite met het leven, voelde me hier niet thuis. Mijn komst op de wereld ging heel moeizaam. Vanwege zuurstoftekort was het kantje boord. Ik kan wel zeggen dat, als mijn moeder niet zo hard haar best had gedaan en niet alles gegeven heeft, ik er nu niet meer was geweest. Toen vond ik dat allemaal niet zo erg, maar nu besef ik me des temeer hoe dankbaar ik haar hiervoor ben.

Nog steeds heb ik wel eens moeite met het leven. Vraag ik me af waarom de wereld soms zo hard en overweldigend is. Snap ik niet dat mensen soms zo gevoelloos kunnen zijn. Waarom het soms zo zwaar kan voelen.

Tegelijkertijd voel ik een enorme kracht. Voel ik dankbaarheid voor alles wat ik heb en wie ik ben. Weet ik nu dat ik zoveel meer ben dan mijn lichaam, weet ik dat ik niet mijn gedachten ben. Gelukkig kan ik me nauwelijks voorstellen hoe het voelt om jarenlang in een zwart gat te leven. Zie ik nu hoeveel moois het leven te bieden heeft. Het was een lange zoektocht om de persoon te worden die ik nu ben. Nog steeds heb ik mindere dagen, wil het allemaal even niet. Kost het me meer energie en moeite, val ik terug in oude patronen, ga ik helemaal terug de diepte in.

Het verschil is dat ik me er nu bewust van ben. Dat ik besef dat het ook oké is als het even niet gaat. Dat de druk afneemt als ik accepteer hoe het is zodat er rust kan komen. Want dat is waar we vaak zo naar verlangen; rust. Het leven is niet altijd makkelijk, niks gaat vanzelf. Maar het kan wel veel moeitelozer gaan, wanneer je ook de andere kant kunt zien. Wanneer je beseft dat het lessen en ervaringen zijn om je verder te helpen. Pas als je het zelf meemaakt en ervaart, weet je waar het over gaat, hoe het echt voelt.

Als ik in het donker zit, ben ik er even niet. Trek ik me terug, heb ik geen zin in mensen, ben ik het liefst alleen. Ik weet nu dat dat er ook mag zijn, dat het niet altijd goed kan gaan. Dat het prima is om je even terug te trekken en je extra lief voor jezelf mag zijn wanneer het voelt alsof je dagenlang huilen kunt. Soms heb je het even nodig.

Vroeger schaamde ik me heel erg voor mijn destructieve en zware gedachten en hield ik alles voor mezelf. Nu niet meer. Waarom zou je je schamen voor iets waar het je het zelf al zwaar genoeg mee hebt? Iedereen kan op zo’n punt komen. Dat je er helemaal doorheen zit, dat je geen andere uitweg meer ziet. Dat niks nog zin lijkt te hebben en het voelt alsof je hier nooit meer uit gaat komen, dat het nooit meer beter wordt. Gedachten die je meevoeren naar het gevoel dat iedereen beter af is zonder jou, dat je er niet toe doet, dat niemand je missen zal.

Alles heeft altijd twee kanten. Het is nooit alleen maar zwart of wit. Het leven is niet altijd makkelijk. Als hoogsensitief persoon ervaar je hoge pieken en diepe dalen. Maar de dalen worden minder diep. En soms zijn ze wel heel diep, maar klim je eerder omhoog. Dat is waar het om gaat. Dat je steeds beter weet hoe je jezelf helpen kunt. Je kunt onmogelijk weten wat er achter de berg allemaal in het verschiet ligt. Het kan zoveel beter en mooier zijn dan dat je je nu kunt voorstellen. Dus geef nooit op. Al denk je dat het nooit beter wordt, voelt het alsof het zware gevoel nooit meer overgaat. Er komen betere tijden. Blijf doorgaan, blijf vertrouwen, blijf. Je bent hier niet voor niets.

Het donker en het licht, ze kunnen samen leven. Door het donker zien we beter wat er allemaal is om dankbaar voor te zijn. Genieten we nog veel meer van de dingen om ons heen, ook al lijken ze soms klein.