Het voelt heel kwetsbaar om dit te delen, maar toch doe ik het. Omdat het de waarheid is, mijn waarheid. Omdat ik weet dat meer mensen zo diep zitten en pijn lijden zoals ik dit meegemaakt heb. Ik deel dit omdat ik hoop een steun te zijn voor deze mensen. Dat ze weten dat ze niet alleen strijden. Dat ze weten dat er hoop is en nooit echt alleen zijn, ook al kan het zo verschrikkelijk eenzaam voelen. Meerdere keren heb ik op het punt gestaan om een einde aan mijn leven te maken. Het is een groot en belangrijk deel uit mijn verleden. Het is hoe het was, de realiteit. Destijds heb ik meerdere brieven geschreven. Brieven die ik zou achterlaten voor mijn ouders en zus. Waarin ik vertelde hoe ik me voelde. Dat het niet hun schuld was dat ik me zo voelde en deze beslissing zou hebben genomen, zodat ze zich niet schuldig hoefden te voelen en zich bleven afvragen waarom.
Sorry
Vele malen schreef ik ‘sorry’ omdat ik wist dat ik mijn familie in de steek zou laten en ik ze pijn zou doen. Omdat ik wist hoe erg mijn moeder onder mijn depressies leed. Sorry dat ik een last was, sorry dat ik niet de dochter was die ze misschien hadden gewild of op hadden gehoopt. Sorry voor de onrust die ze hebben gehad, voor al die uren dat mijn moeder wakker heeft gelegen uit zorgen en angst. Omdat ze bang was dat ze een naar bericht zou krijgen, dat de politie aan de deur zou staan. Omdat ik niet kon beloven dat ik bij haar zou blijven. Omdat ik het zelf niet wist, omdat ik het mezelf niet kon beloven. Omdat ik bang was voor mezelf, bang voor wat ik zou doen en de controle zou verliezen. Ik zat compleet vast in de angst die ik dagelijks voelde en die me zo verloren en wanhopig liet voelen. Die helse pijn was ondraagbaar. Elke dag het gevoel niet goed genoeg te zijn. Het gevoel wat zo sterk aanwezig was dat ik oprecht geloofde dat iedereen beter af was zonder mij.
Diepe pijnen
Ik schaamde me zo voor mezelf, voor hoe ik eruit zag, voor wie ik was, dat ik niet vond dat ik het leven waard was. Ik voelde me als een blok aan iemands been. In de diepste pijn van de depressie lieten deze donkere gedachten mij voelen dat ik nooit geboren had moeten worden, dat het één grote fout was. Mijn afscheidsbrieven heb ik nooit af kunnen schrijven. Ik was te emotioneel en het lukte me niet om alles op papier te krijgen wat ik wilde. Hoe bizar ook, zelfs tijdens deze diepste pijnen had ik nog last van mijn perfectionisme, dat kritische stemmetje dat me vertelde dat het altijd beter kon. Nu ben ik blij dat het niet lukte om alles op papier te zetten, dat het me niet lukte om daadwerkelijk deze stap te zetten. Het was teveel om te kunnen verwoorden, steeds leek ik door iets te worden onderbroken. De chaos in mijn hoofd was al zwaar genoeg. Ik had er geen energie voor om het perfect te krijgen, ik was op. Mijn hoofd zat zo vol en ik wilde alleen maar rust. Rust wat ik niet kon vinden, hoe hard ik ook probeerde, elke dag weer. Ik voelde ook intens verdriet wanneer ik voor me zag dat mijn katten alleen waren, zonder mij. Die er altijd voor me waren om me te troosten als het even niet ging en waar ik zo gek mee was. Mijn lieve katten achterlaten, nee ik kon het niet.
Lessen van het leven
Ik heb lang gedacht dat er van alles mis was met mij. Voelde me zo anders omdat ik zoveel voelde en dacht. Voelde me verschrikkelijk alleen en zat vaak op mijn kamer waar ik mezelf kon zijn, waar ik even op adem kon komen. Mijn ouders vonden het lastig om met mijn pijn om te gaan. Er was veel stress en onbegrip. Ik ben dankbaar dat ze in mijn leven zijn en ik weet nu dat ze van me houden, beide op hun eigen manier. Mijn moeder zegt nu regelmatig dat ze trots op me is. Dat doet me heel erg veel. Omdat ik dacht dat er niemand echt om me gaf, maar ook omdat we samen zoveel hebben gestreden tegen al die donkere nachten, waarin ik het niet meer wist, waarin we op het bed samen zaten te huilen. Omdat ze zag hoe ik leed. Hoe de depressie me meenam de diepte in en ze machteloos toe moest kijken. Omdat ze ook niet wist hoe ze me helpen kon, en welke antwoorden ze me kon geven, hoeveel vragen ik ook stelde. Ik ben blij dat ik nu een goede band met mijn familie heb, ondanks dat we soms anders denken of voelen. Ik waardeer enorm dat ze in mijn leven zijn en zou ze niet willen missen. Ik ben dankbaar voor de lessen, ook al waren ze vreselijk moeilijk en zwaar. Deze lessen hebben ervoor gezorgd dat ik mezelf nu heel goed ken en voel wat echt belangrijk in het leven is.
Een bron van liefde
Wat echt belangrijk is, is om liefde voor jezelf te voelen en weet dat er mensen zijn die van je houden. Soms lijken dingen en mensen vanzelfsprekend, maar dat zijn ze niet. En soms klikt het even niet, zeggen we dingen vanuit gekwetstheid en pijn. Dat is niet gek of raar. Iedereen heeft zijn pijnen en soms raakt een ander deze pijn even aan. Het zegt niks over hoeveel iemand van je houdt. Ik hou enorm veel van mijn familie en ben dankbaar voor mezelf, voor waar ik nu sta. Ik weet waar ik vandaan gekomen ben en weet dat ik er ook mag zijn, net zoals jij er mag zijn. Hoe ellendig je je ook voelt en hoe donker het ook in je leven is, jij doet ertoe, je bent goed genoeg en sterk. Soms is het goed om even terug te blikken op wat je allemaal doorstaan hebt, wat je allemaal overwonnen hebt. Hoe hard je geknokt hebt om hier te komen, waar je nu staat. Vergeet dat nooit. Vergeet nooit hoe belangrijk en waardevol je bent, ook al voel je het even niet. Er zijn altijd mensen die van je houden en die je willen helpen. Je kunt echt uit het donker klimmen, hoe diep en lang je er ook zit. Je bent zoveel sterker dan je denkt, je kunt zoveel meer aan. Je bent belangrijk en nooit echt alleen. We komen allemaal uit dezelfde bron en bent hier niet voor niets. Jij bent een wezen van liefde en licht en in de kern zijn we allemaal één.