Daar zat ik dan, wachtend aan tafel, wiebelend op de stoel. Mijn hart ging snel tekeer. Het was mijn twaalfde verjaardag en er werd een doos voor me neergezet. Enigszins verbaasd en teleurgesteld dacht ik: Is dit mijn cadeau? Deze gedachte vervloog snel bij het openvouwen van de doos. Er bewoog iets, 2 grote groen gelige ogen keken mij aan, gevolgd door een wit zacht lijfje met hier en daar een rode vlek. Dit gevoel was niet te omschrijven; een kat voor mij!! Mijn grootste wens ging in vervulling. Ik kon nog niet weten dat deze verrassing zou zorgen voor één van de zwartste perioden uit mijn leven.
Mijn eerste depressie
Toen we op vakantie gingen, leek het mijn vader beter om Poekie even terug te brengen naar de boerderij waar hij vandaan kwam. Bij thuiskomst kregen we te horen dat hij vanaf daar weg is gelopen. Ik kon het nauwelijks geloven. Maar na een paar dagen kwam steeds meer het besef dat hij niet terug zou komen, dat hij echt weg was. De stilte in huis, de lege etensbakjes op de grond, zijn onbeslapen mandje. Bij het zien van zijn spulletjes voelde ik mijn spieren verkrampen in mijn lichaam en een helse steek van pijn in mijn buik. Elke dag werd mijn lichaam weer herinnerd aan de pijn van het gemis. Voor de buitenwereld hield ik me sterk, maar vanbinnen voelde ik me niet meer compleet. Ik huilde mezelf elke avond in slaap. De pijnlijke gevoelens werden steeds heftiger. De grond zakte onder mijn voeten weg en ik stortte in het zwarte gat dat depressie heet.
Depressief door een kat?
Het lijkt misschien onvoorstelbaar dat je depressief kunt worden na het kwijtraken van een dier. Maar mijn liefde was groot, mijn liefde was intens. Mijn maatje, met wie ik zoveel samen was en waar ik alles tegen kon vertellen was er niet meer. Nu was het leeg en stil. De gedachten dat ik niet wist waar hij was deden mijn maag ineen krimpen. Hoe bang zal hij wel niet zijn, zit hij ergens vast, leeft hij überhaupt nog wel? Deze gedachten dreven mij tot wanhoop en ik voelde me bang en schuldig. Elke dag voelde ik dat intense gemis, die wanhopige gedachtes over waar hij was. De schuldgevoelens werden steeds erger en erger. Ik was zo boos op mezelf. Waarom heb ik hem dan ook laten wegbrengen? Waarom heb ik dat toegestaan? Waarom ben ik niet tegen papa in gegaan? Deze gedachten maakten mij langzaam vanbinnen kapot. De dagen werden weken en de weken werden maanden. Elke dag leek voor mij een eeuwigheid te duren. We hebben van alles gedaan om hem te vinden. Met de motor daar in de buurt rond gereden, advertenties inclusief geldbedrag voor de vinder geplaatst en ontelbare keren in en om huis lopen roepen. Allemaal wanhopig op zoek naar Poekie. Troost zocht ik in gedichten schrijven, dat voelde fijn en gaf wat steun. Ik sloot mezelf veel op in mijn kamer. Kon daar uren, soms een hele dag, alleen zitten net zolang tot mijn moeder riep dat het etenstijd was. Snel droogde ik dan mijn tranen. Mijn verdriet kon ik goed voor mezelf houden. Ik wilde ze niet tot last zijn.
Hoop
Toen er weer een telefoontje kwam, durfde ik al bijna niet meer te geloven dat deze mevrouw misschien écht Poekie had gezien. We hadden al zo veel telefoontjes gehad. Uiteraard namen we elke reactie serieus en ook dit keer gingen we kijken. Het was vroeg in de avond. De vrouw vertelde dat er al een paar dagen een kat rondliep bij het spoor. Zij woonden er vrijwel naast en zag dat hij steeds terug kwam. Mijn moeder en ik liepen rondjes en bleven maar roepen. Ik merkte dat er bijna geen geluid meer uit mijn keel kwam, alsof een hand zich langzaam om mijn keel sloot. Toch vond ik steeds weer mijn kracht om te roepen.
Het wonder
Ineens zag ik een kat lopen. Het was inmiddels donker en ik kon het niet goed zien. Hij leek niet op Poekie. Hij was heel mager, zag er grauw uit en keek glazig uit zijn ogen. Toch reageerde hij op mij en liep soms vluchtig naar mij toe om vervolgens weer snel weg te schieten. Hij kwam steeds dichterbij. Toen ik zijn naam zei en hij miauwde, voelde ik een golf van tintelingen in mijn buik, mijn ademhaling stokte en tranen welden op in mijn ogen. Huilend liet ik me op de grond zakken. Ik herkende hem, hij was het! Dit was mijn Poekie! “Mam hij is het!!” schreeuwde ik vol opluchting en blijheid! Mijn moeder en de vrouw kwamen snel mijn kant op. Ze probeerde hem te lokken met eten. Uiteindelijk konden we hem te pakken krijgen, al was hij bang en stribbelde hij tegen. Wat voelde het gek om hem vast te houden. Alsof ik een andere kat vasthield, zo onwerkelijk en zo mager, ik kon zijn botjes voelen. We deden hem in een doos. Ik had het gevoel alsof ik zweefde, alsof het niet echt gebeurde. In de auto op weg naar huis kon ik het niet geloven en keek ik een paar keer in de doos of hij het wel echt was. Dit was onvoorstelbaar! Na 3 maanden… Poekie miauwde hard, hij was bang en wilde eruit. Het geluid ging door merg en been. Het enige wat ik deed was tegen hem praten zoals ik altijd had gedaan. Eenmaal thuis ging het allemaal als een film langs me heen. Het voelde onwerkelijk en ik kon het niet bevatten. Dit was een wonder!
De depressie voorbij?
Poekie knapte gelukkig al snel weer op. Je zou verwachten dat ik me wel weer beter zou gaan voelen. Het tegendeel bleek waar. Ik heb nog heel erg lang last gehad van schuldgevoelens en het verdriet bleef hangen. Het heeft maanden geduurd voordat ik me weer beter ging voelen. Het schrijven van gedichten heeft mij destijds veel goed gedaan. Achteraf kan ik dat pas bevestigen. Wat ik vooral van deze periode heb geleerd, is dat voor anderen misschien iets ‘kleins’ zoals een dier, voor een ander zo groot, belangrijk en intens kan zijn dat je er een depressie door krijgt. Er spelen zeker andere dingen mee, want een depressie komt niet ineens. Vaak is een depressie het gevolg van meerdere factoren, maar soms kan een voor jou heftige situatie net die ene druppel zijn die de emmer doet overlopen. Besef dan ook dat het er mag zijn. Het is niet raar, het is niet stom. Het geeft aan wat voor jou belangrijk is in het leven, wat jouw normen en waarden zijn, waar jouw hart blij van wordt. Praat erover, ga schrijven, ga wandelen, huil, maar sluit jezelf niet op. Sluit jezelf niet af van de buitenwereld. Je mag zeker je verdriet voelen, maar blijf er niet mee zitten. Doe iets wat bij jou past, geef jezelf die ruimte. Ga net als ik van je af schrijven. Wie weet helpt het je, al merk je dat misschien niet meteen op dat moment. Poekie en ik hebben nog jaren van elkaar mogen genieten. De band die we hadden leek nog sterker te zijn geworden. We waren echte maatjes. Helaas moest ik hem laten inslapen toen hij kanker kreeg. Hij is in mijn armen weggegleden en mocht 9 jaar worden. Nog veel te vroeg in mijn ogen en wat was ik verdrietig, maar tegelijkertijd zo dankbaar voor de jaren dat we nog samen hebben mogen zijn en dat hij bij mij was, waar hij thuis hoorde. Hij was mijn eerste kattenvriend en dat zal hij altijd blijven.