Mijn verhaal in vogelvlucht

Als kind was ik stil, rustig en verlegen. Ik leek voornamelijk in mijn eigen wereldje te leven. Echter was dat alleen de buitenkant. In werkelijkheid nam ik alles wat ik zag, hoorde, voelde en rook in me op. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad. Al op jonge leeftijd besefte ik dat ik anders was dan anderen. Ik voelde me vaak teveel, voelde me niet op mijn plek op aarde en was het liefst onzichtbaar. Mijn leven bestond voornamelijk uit angst. Angst om iets verkeerd te doen, angst om niet goed genoeg te zijn, angst om er niet bij te horen, angst om teveel te zijn. Omdat het thuis niet veilig voelde leerde ik als kind om constant op scherp te staan. Thuis heerste dagelijks spanning en mijn ouders hadden heftige ruzies. Mijn zus en ik waren hier vaak getuige van. Hierdoor liep ik continue op eieren en paste me voortdurend aan, aan wat ik dacht dat mijn ouders van mij wilden in de hoop goedkeuring, rust en liefde te krijgen. Ik was zo gefocust op anderen, dat ik al heel jong steeds meer bij mijn eigen gevoel weg ging. Ik stemde mijn gevoelens af op de wensen en verwachtingen van mijn ouders en probeerde hier aan te voldoen, ten koste van mezelf. Ik voelde me verantwoordelijk voor hun geluk en deed er dan ook alles aan om mijn ouders gelukkig te maken. Wanneer dat niet lukte, betrok ik dat op mezelf, kreeg het gevoel niet goed genoeg te zijn en was ik teleurgesteld, boos en verdrietig. Mijn stemming hing af van anderen. Ik verloor hierdoor al snel mijn eigenwaarde. Door de spanning thuis trok ik me vaak terug op mijn kamer waar ik gedichten schreef. Op mijn kamer voelde ik me veilig en kon ik op adem komen. Ik miste de positieve aandacht en bevestiging waardoor ik het gevoel had nooit iets goed te kunnen doen, nooit goed genoeg te zijn. Ook op de basisschool heb ik dit sterk gevoeld en ook hier voelde ik me vaak niet begrepen. Toch waren er ook leuke momenten waarin ik me kon ontspannen en ik even kind kon zijn. Ondanks dat ik verscheidene vriendjes en vriendinnetjes had, voelde het vaak alsof we op een ander level zaten waardoor ik de echte verbinding miste. Contact met anderen deden me vaak twijfelen aan mezelf en koste mij veel energie waardoor ik graag alleen speelde. Zo kon ik mezelf zijn en mijn eigen dingetjes doen. Ik had een grote fantasie waardoor ik uren alleen kon zijn. Mijn onzekerheid maakte dat ik me steeds vaker terugtrok op mijn kamer. Vanuit de angst die ik dagelijks voelde, ontwikkelde ik voor mezelf zogenaamde veilige havens. Zo ontdekte ik dat ik mij sterk voelde wanneer ik niet of nauwelijks at. Het gaf me een gevoel van trots en kracht, het was iets waar ik wél controle over had. Tenminste, dat dacht ik. Het was echter heel vermoeiend en zwaar. Al snel ontwikkelde ik ernstige eetproblematiek. Doordat mijn trucjes zo sterk waren, kon ik het heel goed verbergen voor anderen, zelfs voor mijn eigen familie. Toen ik twaalf jaar was merkte mijn moeder dat er iets niet klopte en trok ze aan de bel. Hierdoor kwam ik bij de huisarts terecht en kreeg ik begeleiding van een diëtiste. Dit was iets wat ik vreselijk vond. Het voelde alsof mijn zogenaamd veilig gecreëerde wereldje in elkaar stortte. Ik wist dat ik geen keuze had en deed braaf wat er gezegd werd, ook al schreeuwde alles in mij dat ik alleen naar dat stemmetje in mijn hoofd moest luisteren. Stiekem ging ik dan ook door met mijn trucjes en werd ik steeds beter in het verbloemen ervan. Ik voelde me niet begrepen en ontzettend alleen en kroop nog meer in mijn schulp.

Depressies

Ondertussen nam mijn angst steeds meer toe. Mijn hoofd draaide op volle toeren. Vaak had ik buikpijn en hoofdpijn, naar school gaan vond ik een ramp. Wanneer ik thuiskwam liep ik vaak meteen naar mijn kamer en kwamen de opgekropte gevoelens en emoties eruit. Ik was bang om overspoeld te worden door de negatieve gevoelens. Ik was bang om er in te blijven hangen en de controle te verliezen. Gevoelens van minderwaardigheid en eenzaamheid namen toe waardoor mijn verstoorde eetgedrag verergerde. Het zorgde ervoor dat ik me steeds meer ging isoleren en ik steeds dieper afzakte in mijn eigen negatieve gedachtewereld. Ik was dertien jaar toen ik mijn eerste zelfmoordgedachtes kreeg. Deze gedachtes schreef ik regelmatig op in mijn dagboek. Toen mijn moeder hier achter kwam, nam ze me meteen mee naar de huisarts. Daar kwamen we regelmatig vanwege mijn hoofd- en buikklachten. Bij de huisarts voelde ik me ook niet altijd begrepen, maar ik was te bang om wat te zeggen. Nu weet ik dat het een depressie was. Destijds wist ik dat niet en dacht ik dat het normaal was om me zo ellendig te voelen. Ik werd volledig meegezogen in mijn emoties. Mijn familie vond het heel moeilijk om met mijn depressie om te gaan. Ze wisten niet wat ze ermee aan moesten. Dit gaf nog meer spanningen binnen het gezin. Het heeft lang geduurd voordat ik weer enigszins opgekrabbeld was. Mijn zelfbeeld was zo laag dat ik een paar jaar later, ik was toen zestien, weer een zware depressie kreeg. Deze was zo heftig dat ik volledig vast kwam te zitten in mijn destructieve gedachten en ik aan niets anders kon denken dan de dood. Dit keer bleef het niet bij gedachten en maakte ik serieuze plannen om uit het leven te stappen. Ik schreef afscheidsbrieven en bedacht manieren hoe ik het kon doen, terwijl ik vanbinnen kapot ging van schaamte, zorgen en verdriet. Uit pure wanhoop ondernam ik een aantal acties en vertelde ik uiteindelijk mijn moeder over mijn suïcidale gedachten. Hierdoor kwam ik terecht bij de crisisdienst. Een lange zoektocht naar antwoorden en oplossingen volgde. De depressies overschaduwden het inmiddels hardnekkige stemmetje in mijn hoofd over wat ik wel en niet moest doen, waardoor de depressie alle aandacht kreeg en de eetstoornis naar de achtergrond schoof. Voor mij werd het juist nog chaotischer in mijn hoofd. Alle gedachten liepen door elkaar heen en in elkaar over. Ik probeerde nog meer controle te krijgen over het eten en werd nog strenger voor mezelf. In mijn hoofd was ik er dag en nacht mee bezig. Het beheerste mijn hele leven. Het was een complete chaos en continue strijd tussen al die tegenstrijdige gedachtes. Wel of niet eten, hoe kan ik zo snel mogelijk afvallen en andere steeds terugkerende gedachtes. Toch werd er door de hulpverlening voornamelijk gekeken naar mijn depressies omdat ik erg veel last had van suïcidale gedachten. Toen na vele gesprekken en verschillende soorten medicatie bleek dat deze manier niet genoeg voor mij werkte, volgden al snel andere therapieën waaronder groepstherapieën. In de groep vond ik herkenning en ik besefte dat ik niet de enige was. Dit vond ik heel fijn en gaf weer moed, maar ik merkte ook dat mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel weer omhoog kwam en ik mijn aandacht op anderen ging richten. Het zorgen voor anderen gaf mij tijdelijk voldoening, maar het betekende ook dat ik mezelf volledig wegcijferde en ik niet hoefde te dealen met mijn eigen pijn. Hierdoor kwam ik zelf niet verder en bleef ik me maar ellendig en wanhopig voelen. 

Het boek

Naast de behandelingen las ik vele zelfhulpboeken waaronder een boek van Louise L. Hay – Gebruik je innerlijke kracht. Zelfhulpboeken gaven mij destijds veel herkenning en ondersteuning wat ik heel helpend vond. Toen ik twintig jaar was kwam het boek van Elaine N. Aron op mijn pad waarin ze schreef over hoogsensitieve personen. Tot tranen geroerd heb ik het gelezen. Het was alsof het over mij ging, dat het voor mij geschreven was, wat een herkenning! Ik kwam tot de ontdekking dat ik hoogsensitief ben. Puzzelstukjes vielen op zijn plek. Dit besef gaf mij een goed gevoel. Ik ben niet gek, ik ben niet de enige. Mijn manier van denken en anders zijn kreeg een naam. In deze periode kreeg ik een vriend waar ik smoorverliefd op was. We hadden een turbulente relatie. Hij had zijn eigen problemen en ik zat nog steeds in mijn eigen donkere bubbel. Nog altijd had ik wekelijks therapie. Bij hem voelde ik me gezien en kreeg ik de liefde en aandacht die ik thuis zo miste. Doordat we beiden onze eigen problematiek en destructieve gedrag hadden was deze relatie gedoemd te mislukken, al zag ik dat destijds totaal niet in. Ik dacht dat hij mij wel kon redden, dat hij mij wel blij kon maken. Mijn verlatingsangst speelde direct op, waardoor ik me volledig aan hem vastklampte. Toen hij na drie maanden, in mijn bijzijn, een zelfmoordpoging deed en werd opgenomen, ging al mijn aandacht volledig naar hem. Ik zou hem wel redden en beter maken. Hem helpen gaf me een fijn gevoel, ik voelde me nuttig en gezien. Na zijn ontslag uit de kliniek besloten we dan ook al snel om te gaan samenwonen zodat ik hem kon verzorgen. Het samenwonen gaf veel spanning. We konden niet met, maar ook niet zonder elkaar. Het was een hele heftige tijd, waarin ik hem probeerde te helpen met zijn problemen en mijzelf compleet wegcijferde. Ik voelde me zo verloren zonder hem dat ik er alles aan deed om de relatie te laten slagen. Hem kwijtraken voelde als een immens zwart gat. Door alle problematiek volgden er heftige ruzies. Zelfs toen een aantal ruzies eindigden in geweld deed ik, in plaats van voor mijzelf te kiezen, nog harder mijn best om hem tevreden te stellen en besloot ik om bij hem te blijven. Eigenwaarde had ik al niet, maar na deze heftige periode was er niets meer van mij over. Toen de situatie na twee jaar levensbedreigend werd, voelde het alsof ik geen andere keuze had dan bij hem weg te gaan. Mijn angst werd werkelijkheid. Ik was hem kwijt en was kapot van onze breuk, ook al voelde ik diep vanbinnen dat dit de juiste keuze was. Tegelijkertijd kreeg ik te horen dat mijn ouders gingen scheiden. Het kwam niet onverwachts en ergens voelde het als een bevrijding, geen ruzies en stress meer. Toch vond ik het moeilijk dat het definitief was. Vooral het besef dat we nooit meer één gezin zouden zijn vond ik verdrietig. Doordat mijn relatie uit was en ik geen andere plek had, kwam ik bij mijn vader te wonen. Mijn moeder trok in bij mijn zus, die op dat moment net ging samenwonen met haar vriend. Ik kon mijn verdriet niet delen en voelde me verloren en verschrikkelijk alleen. Mijn vader kropte al zijn emoties op en richtte zijn aandacht op andere dingen en mensen. Ik voelde me niet gehoord en gezien. Sterker nog, ik voelde me teveel en als een last. Hierdoor botste het enorm. De spanningen tussen mijn vader en mij liepen zo hoog op dat het al snel mis ging. We kregen felle ruzies. Mijn eetstoornis sloeg als een blad aan de boom om waardoor ik in een periode van eetbuien terecht kwam. In combinatie met verschillende medicijnen kwam ik binnen korte tijd 20 kilo aan. Ik voelde me zo ongelukkig dat ik langzaam verzandde in een dysthyme depressie. Deze depressie was lichter dan de anderen, maar doordat het een paar jaar duurde, voelde het heel erg zwaar. Ik was totaal uitgeput en het leven voelde uitzichtloos. Na een jaar bij mijn vader te hebben gewoond, kreeg ik de mogelijkheid om op mijzelf te wonen. Ik was inmiddels drieëntwintig en snakte naar ruimte voor mezelf, een plek waar ik me veilig voelde en mezelf kon zijn. Hoewel ik me diep ongelukkig voelde, zag ik dit als een nieuwe kans.

Eenzame weg

Een eigen plek was wennen, al vond ik het ook heerlijk om op mijzelf te zijn en mijn eigen gang te gaan. Ondanks dat ik minder spanningen en meer ruimte voor mezelf had, voelde ik nog veel onrust en ervoer ik het leven als zwaar. Nog steeds zat ik vast in de depressie. Naast de reguliere therapie die ik wekelijks had, zocht ik ook op alternatief gebied naar antwoorden. Zo deed ik o.a. bachbloesemtherapie en onderging ik vele psycho-energetische en bewustzijnsbehandelingen. Ook voelde ik mij aangetrokken tot het spirituele pad en maakte ik regelmatig gebruik van diverse readingen en healingen. Daarnaast volgde ik verschillende trainingen en cursussen die mij hielpen groeien en waar ik veel aan had op dat moment. Ik greep alles aan om de pijn te verzachten. Steeds wanneer ik dacht het antwoord gevonden te hebben en mij wat beter voelde, bleek het uiteindelijk niet de oplossing om mij goed te blijven voelen. Teleurstelling op teleurstelling volgde. In die tijd probeerde ik me staande te houden en mee te draaien in de maatschappij en werkte ik als onderwijsassistente op een basisschool. Het contact met collega’s en de kinderen deden mij goed en soms voelde ik mij voor even ´normaal´ en gelukkig. Wel waren het enorm veel prikkels en het werken op school vroeg dan ook veel van me. Door de vele prikkels, in combinatie met mijn therapie en negatieve gedachten, kwam ik na een aantal jaren hierdoor in de ziektewet. Het was allemaal teveel. Het voelde als falen om niet mee te kunnen draaien in de maatschappij waarin het, in mijn ogen, voor anderen veel makkelijker af leek te gaan. Ondertussen namen de therapieën alleen maar toe. De psychiatrie werd mijn tweede huis. Ik volgde voornamelijk therapieën gericht op anders leren denken en voelen zoals cognitieve therapie en ACT (acceptance and commitment therapie). Daarnaast had ik regelmatig gezinsgesprekken en deed ik de driedaagse deeltijd behandeling. Emoties onderdrukte ik door eetbuien die ik compenseerde door niet of nauwelijks te eten en obsessief te sporten. Ik zat in een emotionele rollercoaster en het was enorm uitputtend. Onderweg raakte ik verscheidene mensen kwijt. Vriendinnen die niet met mij en mijn pijn om konden gaan en mensen die mij niet begrepen. Ik merkte dat mensen het lastig vonden om met mijn zwaarmoedigheid en problematiek om te gaan. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en in de steek gelaten. Ik kon niet begrijpen dat mensen me zo lieten vallen en voelde me boos en verdrietig. Ik kon destijds niet bedenken dat ze misschien bang waren voor het onbekende of dat ze het zich niet konden voorstellen omdat ze het gevoel niet kennen. Nu kan ik het beter relativeren en zie ik ook de andere kant, ook al zit ik zelf anders in elkaar. Hoe kun je nou iemand begrijpen die alles voor elkaar lijkt te hebben, maar er niet meer wil zijn? Aan de buitenkant konden mensen het niet zien, ook omdat ik me altijd bleef verzorgen en veel weg lachte. Daarnaast dronk ik veel alcohol om mezelf te verdoven en te vluchten voor de werkelijkheid. Ik schaamde me en deelde weinig over mijn ware gevoelens. Hierdoor was het voor anderen waarschijnlijk lastig voor te stellen hoe ellendig ik me vanbinnen voelde. Het heeft heel lang gevoeld alsof ik een groot deel van mijn jeugd gemist heb. Daar, waar anderen in mijn omgeving bezig waren met studies, relaties en werk, was ik voornamelijk bezig met zoeken naar antwoorden, overleven en de reden van mijn bestaan. Het was een eenzame en teleurstellende weg.

De opname

Zo gingen de jaren verder, therapie op therapie volgde. Steeds leerde ik beter te begrijpen waar mijn problematiek vandaan kwam en leerde ik mezelf beter en beter kennen. Nadat er geen vooruitgang meer bleek te zijn en ik last bleef houden van steeds terugkerende depressies, kreeg ik het advies om me te laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Hierbij voelde ik enorme weerstand en wist ik de opname enige tijd af te houden. Toch bleven de psychiaters en psychologen erop hameren en voelde ik, ergens diep vanbinnen, dat het mijn enige hoop was voor verbetering. Na lang twijfelen besloot ik er 100% voor te gaan. Ik liet met pijn in hart mijn veilige plekje achter en zegde de huur van mijn huis op. Het voelde alsof ik in het diepe werd gegooid, er kwam veel op me af. De opname was een hele spannende en heftige tijd, al leerde ik er ook gelijkgestemden kennen wat ik erg fijn vond en waar ik veel steun aan had. Door de therapieën kreeg ik voornamelijk inzicht in mijn jeugd en waarom ik de dingen deed die ik deed. Na ruim een half jaar in de kliniek te hebben doorgebracht, kreeg ik in 2012 mijn ontslag. Ik was weer ‘vrij’. Het betekende echter ook dat ik mijn veilige haventje, die ik daar inmiddels opgebouwd had, los moest laten. Dit loslaten viel me erg zwaar. Ook de mensen die ik daar heb leren kennen vond ik moeilijk om los te laten, ik miste ze enorm. Gelukkig werd ik door de hulpverlening niet helemaal aan mijn lot overgelaten en kwam ik in aanmerking voor de resocialiserende behandeling. Hierbij krijg je ondersteuning om weer een plek te nemen in de maatschappij. Het paste precies bij het opbouwen van mijn eigen leven, inclusief het opbouwen van mijn nieuwe woonruimte, want tot mijn grote geluk kon ik een huis krijgen in mijn oude woonplaats. Het voelde als het begin van een nieuw leven en ik was erg blij. Wel moest ik wennen aan het dagelijkse leven, aan vriendinnen en andere mensen in het dorp. Het voelde alsof ik in een andere wereld had geleefd dan zij. Ik merkte dat we over hele andere dingen praatten en we vaak niet op één lijn lagen. Na de intense tijd in de kliniek moest ik ook wennen om het alleen te doen en vond het erg stil. Het voelde allemaal heel dubbel. Vooral in het begin miste ik de mensen uit de kliniek, iemand waar je altijd op terug kon vallen als het even niet ging. Dat was er nu niet meer. Ook miste ik de gezelligheid van samen een spelletje doen in de avond of wanneer ik samen met een groepsgenoot corvee had en we een melige bui hadden. Aan de andere kant had ik eindelijk weer een eigen plek om me terug te trekken en dat was me heel veel waard. Een plekje voor mezelf waar ik alleen kon zijn, iets wat ik in de kliniek niet had, maar waar ik zo naar verlangde. Om de overgang te beperken kreeg ik nog enige tijd individuele gesprekken. Mijn gemoedstoestand ging op en af, maar ik voelde me een heel stuk beter en ik kon merken dat ik enorm gegroeid was.

De eindeloze zoektocht

Een aantal jaren leek het een heel stuk beter te gaan. Nog steeds had ik gesprekken en deed ik veel aan persoonlijke ontwikkeling om steeds sterker te worden en te blijven groeien. Omdat ik, vanwege de opname, volledig afgekeurd was en geen baan meer had, besloot ik te solliciteren. Ik ging er actief mee aan de slag en deed ondertussen verschillende soorten vrijwilligerswerk. Naarmate de tijd vorderde kreeg ik steeds meer een onvoldaan gevoel. Is dit het nu? Dit kan het toch niet zijn? De eindeloze gesprekken in steeds weer hetzelfde cirkeltje, ik was er klaar mee. Natuurlijk was ik enorm gegroeid van een bedeesd, onzeker meisje met een groot minderwaardigheidscomplex naar een spontane, zelfbewuste vrouw, maar het voelde niet goed. Ik voelde me nog te vaak somber en er bleef iets knagen. In 2015 besloot ik een andere weg in te slaan en stopte volledig met therapie. Deze stap voelde heel spannend, maar tegelijkertijd ook bevrijdend. Na zestien jaar mocht ik het zelf gaan doen. De eerste maanden had ik hier en daar nog wel een gesprekje om het af te bouwen, maar beetje bij beetje durfde ik het bekende los te laten en ben ik steeds meer op mezelf gaan vertrouwen. Ik ging meer leven vanuit mijn gevoel en maakte mijn eigen keuzes. Ik bouwde zelfs de antidepressiva af om vervolgens helemaal te stoppen. Helaas gleed ik na een aantal maanden weer terug in een lichte depressie en greep ik weer naar mijn vertrouwde medicatie. Verder zette ik de tools in die ik inmiddels geleerd had, waardoor ik na een paar maanden gelukkig weer omhoog klom. Ik merkte dat ik zelf steeds beter wist welke methodes en hulpmiddelen werkten voor mij waardoor mijn zelfvertrouwen toenam. In 2018 kwam er een heuse doorbraak. Er kwamen een aantal mensen op mijn pad die mij bevestigden in wat ik diep vanbinnen al wist; de antwoorden zitten in mijzelf. De filosofie en inzichten gaven mij kriebels in mijn buik. Het voelde als thuiskomen en ik richtte mijn aandacht steeds meer naar binnen i.p.v. op de buitenwereld. Na vele dagelijkse training en oefening ben ik steeds meer mijn waarheid gaan leven en kwam ik erachter dat ik veel meer mag vertrouwen op mijzelf en op wie ik werkelijk ben.

De verandering

Jarenlang zocht ik de antwoorden buiten mezelf. Door mijn onzekerheid stelde ik me volledig afhankelijk op van anderen, van omstandigheden en van gebeurtenissen. Ik dacht altijd dat anderen het beter wisten, dat anderen mij precies de antwoorden konden geven die de oplossing zouden zijn voor mijn ongelukkige gevoelens. Ik geloofde dat iedereen alles beter wist dan ik en legde daarmee mijn aandeel van geluk volledig in de handen van anderen. Nu deed ik het zelf, op eigen kracht. De antwoorden bleken verstopt onder een hele dikke laag. Elke keer moest ik één voor één de lagen afpellen om zo dichter bij mijn eigen kern te komen, bij wie ik echt ben. Nadat ik op ‘eigen kracht’ ben gaan leven, is het leven eigenlijk pas echt begonnen. Met vallen en opstaan kwam ik erachter dat ik het zelf heel goed wist en meer op mijzelf mag vertrouwen. Ook gebeurde er iets magisch. Eind 2018 werd ons ouderlijk huis verkocht. Daar, tussen de spullen, kwam ik het boek weer tegen van Elaine N. Aron. Er ging een kriebel door mijn lijf en huilde tranen van geluk. Het voelde als een dubbele bevestiging. Het antwoord wat ik al die jaren zocht, had ik zestien jaar geleden al in handen gehad en heeft al die tijd op zolder gelegen. Ik ben hoogsensitief en wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Het gekke is dat ik, in al die jaren therapie, nooit stil heb gestaan bij het feit dat ik hoogsensitief ben, terwijl ik dit destijds eigenlijk al wist. Ik had er immers al veel over gelezen en voelde het ergens diep vanbinnen. Blijkbaar was ik er nog niet klaar voor en moest ik eerst nog meer ervaringen opdoen om dit te kunnen inzien. Ook zag ik daardoor niet de link tussen mijn hooggevoeligheid en de depressies. In juni 2019 stopte ik, na een periode van afbouwen, volledig met de antidepressiva. Dit voelde erg spannend, maar het voelde ook als de juiste tijd. Ik mag nu echt gaan voelen. Ik mag mezelf laten zien, helemaal zoals ik ben. Zonder medicatie of te vluchten in alcohol. Geen onderdrukkingen meer, het is tijd voor de echte ik.

Dankbaarheid

Angst heeft jarenlang mijn leven bepaald en angst is er nog steeds. Het is goed dat angst er is. Zo kan angst heel helpend zijn bij een echte levensgevaarlijke situatie. Maar angst bepaalt niet meer mijn leven, angst bepaalt niet meer wat ik doe. Ik besef nu dat ik elke dag een keuze heb. Elke dag maak ik bewuste keuzes waarvan ik weet dat deze goed voor mij zijn, ook al voel ik soms angst en weerstand. Zolang je je in de basis goed voelt, kun je heel veel aan. Natuurlijk heb ik nog wel eens een mindere dag of periode, maar het houdt me niet meer tegen om mijn leven te leven. Inmiddels heb ik verscheidene mensen op mijn pad mogen ontmoeten die mij begrijpen, die mij inspireren en die bij mij passen op dit moment in mijn leven. Ik ben dankbaar voor de mensen om mij heen waar ik zielsveel van hou en die van mij houden. Ook voel ik dankbaarheid voor de lessen en mensen die in mijn leven zijn geweest. Deze ervaringen hebben mij gevormd tot wie ik ben en waar ik nu sta. Hierdoor heb ik mijzelf enorm goed leren kennen en durf ik te zeggen dat ik trots ben op mezelf en me nu zoveel sterker en krachtiger voel dan toen. Het is heel makkelijk om naar een ander te wijzen. Het is heel makkelijk om een ander de schuld te geven van hoe jij je voelt en je eigen verantwoordelijkheid bij een ander neer te leggen. Iedereen heeft zijn eigen pijn. Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren. Iedereen heeft zijn eigen weg en loopt dat in zijn of haar eigen tempo. Niemand is meer of minder, iedereen is gelijk. Uiteindelijk ben jij zelf verantwoordelijk voor hoe jij je voelt. Ik zie de aarde als een leerschool en geloof dat we altijd blijven leren. Ook ik leer nog elke dag en hou ervan om mijzelf te blijven ontwikkelen. Klaar ben je nooit. Het leven gaat met ‘ups en downs’. Echter is het voor mij nu tijd om mijn waarheid en kennis met anderen te delen en mijn vleugels uit te slaan.

Mijn missie

Inmiddels weet ik dat alles niet voor niets was. Ik weet nu dat ik hier ben om mensen te helpen. Ik gun jou dat je helemaal jezelf durft te zijn, dat jij jouw waarheid durft te leven, dat je luistert naar wie jij diep vanbinnen bent. Het gaat erom dat je, ondanks tegenslagen, steeds weer opstaat. Het gaat erom dat je in jezelf gelooft. Daar zit je kracht. Vertrouwen hebben in jezelf en in het leven. Vertrouwen hebben in dat het goed komt. Daarbij is het heel belangrijk om liefde voor jezelf te voelen, om jezelf toestemming te geven dat jij helemaal goed bent zoals je bent. Vanuit daar kun jij weer liefde aan anderen geven. Wanneer jij goed voor jezelf zorgt, kun jij er ook beter zijn voor anderen. De basis begint bij jezelf. Mijn missie is om zoveel mogelijk mensen dit bewustzijn mee te geven. Om vanuit een liefdevolle basis te streven naar een mooie, krachtige wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn en goed is voor mens, dier en de natuur. Ik zie ons allemaal als deel van een groter geheel. Dat, wanneer we beginnen met onszelf te verlichten, we samen een hele mooie, liefdevolle wereld kunnen creëren. Je hoeft het niet alleen te doen. Sterker nog, je kúnt het niet alleen doen, al denkt je ego misschien van wel. Samen kunnen we zoveel meer aan. In de kern zijn we allemaal gelijk en met elkaar verbonden, veel meer dan we vaak beseffen.

Tot slot. Positieve verandering vraagt moed. Positieve verandering vraagt discipline en volledige inzet. Je moet bereid zijn, je moet echt willen en er klaar voor zijn. Ik kan niet voor jou beslissen. Jouw familie kan dat ook niet, niemand niet. Dit kan alleen jijzelf. Jij bent de enige die kan voelen wat jij voelt. Jij bent de enige die weet of iets bij jou past. Je kunt honderden boeken lezen, je kunt honderden therapieën volgen. Uiteindelijk kom je altijd terug bij jezelf. Zolang je je niet bewust wordt van je eigen belemmerende, negatieve gedachten en overtuigingen en hier niet bewust en actief mee aan de slag gaat, zal jij je nooit echt vrij voelen. Echte vrijheid vind je alleen in jezelf.

Veel liefs,
Lisette