Wanneer ik de ruimte binnenloop, voel ik de tranen branden in mijn ogen. Met hartkloppingen en een naar gevoel in mijn buik neem ik plaats in de wachtkamer bij de dierenarts. Wetende dat het zo voorbij is, dat mijn lieve kipje Cato een spuitje krijgt en voor altijd in zal slapen. Deze keuze moeten maken vind ik één van de moeilijkste dingen in het leven. Om voor een ander te beslissen. Om los te laten en een keuze te maken waarvan je hoopt dat je het goed doet, maar toch ergens die twijfel voelt. Twijfel omdat het definitief is en omdat je haar niet missen wilt. Cato ligt tegen de zijkant van de doos. Met mijn hand hou ik haar kleine, warme lijfje vast zodat ze niet wegglijdt en ze weet dat ik bij haar ben. Mijn vader zit naast me op het bankje. Tegenover ons zit een vrouw met een hond. Er gaan van allerlei gedachten door mijn hoofd. Stoere schoenen heeft ze aan, wat zal het diertje hebben, ik hoop maar dat het niks ernstigs is, doe ik hier wel goed aan, ik wil dit niet, ik wil hier weg, ik wil niet huilen, zou Cato weten wat haar te wachten staat? Plots worden mijn gedachten verstoord wanneer Cato een geluidje maakt. Ik richt mijn aandacht weer volledig op haar en aai haar kleine lijfje. Mijn hartslag schiet naar mijn keel wanneer het meisje, die mij eerder die week heeft geholpen, binnenkomt lopen. Het drukkende gevoel in mijn buik en de hartkloppingen in mijn keel nemen in rap tempo toe want ik weet, het is tijd.
Dichtbij haar
Ze vraagt ons mee te lopen naar een kamertje. Met het drukkende gevoel in mijn buik en borst loop ik mee en krijg een brok in mijn keel wanneer ik de doos op het tafeltje zet. Tranen branden in mijn ogen, maar ik probeer me sterk te houden. We bespreken hoe de afgelopen dagen gegaan zijn. Ze ziet ook dat Cato er zichtbaar beter uitziet en echt wel opgeknapt is. Ze is aangesterkt en eet en drinkt weer, maar toch.. Toch doen haar pootjes het niet meer. Ze kan niet meer lopen of staan. Voor mij maakt het maken van deze keuze het extra moeilijk omdat ze juist weer opgeknapt is, maar toch geen uitzicht heeft op verbetering. Hoe kan een kipje nu een goed leven hebben terwijl ze steeds door haar pootjes zakt? Dan hoor ik de woorden, de woorden waar ik zo bang voor ben. De woorden die ik niet horen wil, maar die onvermijdelijk zijn. Zal ik het spuitje dan maar klaarmaken? In mijzelf schreeuw ik hard nee, maar toch knik ik zachtjes omdat ik diep vanbinnen weet dat het beter is zo. Ik hou Cato zachtjes vast en kijk naar haar kleine, zwarte kraaloogjes. Dag lieve Cato, bedankt voor alles. Ik voel zoveel liefde voor haar en tegelijkertijd kan ik haar niet beschermen. Wanneer het meisje het spuitje geeft, kan ik me niet langer inhouden. Tranen rollen over mijn wangen en ik begin hard te snikken. Cato geeft geen kik en kijkt me rustig aan. Wat ben ik trots op haar! Zo’n klein, maar krachtig kipje. Zachtjes druk ik haar tegen me aan. Ze sluit haar oogjes en het duurt niet lang voor haar kopje langzaam naar beneden zakt. Ik voel hoe mijn vader een hand op mijn schouder legt en besef me dat ik blij ben dat hij mee is. Wanneer het meisje bevestigt dat het hartje niet meer klopt, voel in de intense pijn die mijn hele lichaam laat schokken. Het is voorbij. Ademen gaat moeizaam, maar de tranen blijven stromen.
Leeg en stil
Ik kreeg Cato toen ze 6 weken oud was. Omdat ik haar de laatste week in huis had en we zoveel samen waren, voelt het nu extra leeg en stil. Steeds wanneer ik de woonkamer binnenliep, hief ze haar kopje en maakte ze geluidjes. Dat deed ze altijd als ik tegen haar sprak. Elke dag nam ik haar even op mijn arm en zaten we samen op de bank. Wanneer ik haar zachtjes over haar kopje aaide, bewogen haar pootjes mee en sloot ze haar oogjes. Ze vond het zichtbaar fijn. Ook Muis, mijn kat, kon er gewoon naast zitten, zolang hij maar rustig was. Eenmaal thuis begraaf ik later die dag, samen met mijn vader, Cato in de tuin. De tuin waar ook 2 andere kippen en een kat van mij liggen. Wat voelt het zwaar en cru om dit te doen. Natuurlijk heb ik me ook afgevraagd wat ik anders had kunnen doen, of dit voorkomen had kunnen worden. Deze antwoorden zijn altijd lastig te vinden. Sommige ziektes kun je niet voorkomen en ook niet verklaren. Ergens was ik al bang voor deze situatie. Ergens voelde ik al dat ik haar wel eens zou kunnen verliezen. Ik heb van alles opgezocht en gekeken wat de mogelijkheden zijn. Als ik eerlijk ben, voelde ik al wel dat dit geen waardig leven is voor een kipje en wist ik dat ik het loslaten niet langer uitstellen kon, al had ik het zo graag anders gezien.
Loslaten uit liefde
Soms moeten we een situatie accepteren zoals hij is en kunnen we niet anders dan de pijn onder ogen zien. Soms hebben we de les nodig zodat we leren en ervaren dat we sterk genoeg zijn om de pijn te dragen. Soms is pijn nodig om verder te groeien. Rouwen hoort bij het leven, het is een heel menselijk proces. Of het nou gaat om een dier, een dierbare, het verliezen van je werk of om afnemende gezondheid. Het kan van alles zijn. De één rouwt maar kort en voor een ander kan het proces jaren duren. Neem vooral je tijd en kijk niet naar een ander. Het gaat om jouw gevoel en jouw pijn. Wanneer je merkt dat je wegzakt in je verdriet en er niet meer uitkomt, zoek dan hulp of zet concrete stappen die je helpen om weer op het juiste spoor te komen. Ga bijvoorbeeld naar buiten, wandel of doe iets wat je normaal gesproken leuk vind. Voel zeker de pijn, laat komen wat er komt, maar blijf er niet in hangen. Wanneer gedachten met je aan de haal gaan, is het verstandig om deze op te merken en bewust afleiding te zoeken. Het maakt niet uit wat dat is. Jij weet zelf wat je normaliter leuk vindt. Wees daarbij mild voor jezelf. Er zijn geen regels of voorwaarden voor rouw. Diep vanbinnen weet je wel dat je enorm je best doet en een goed mens bent. Liefde is niet alleen maar vasthouden. Liefde betekent soms ook loslaten, omdat je ergens, diep vanbinnen, weet dat dit het beste is en je niks anders had kunnen doen om dit verlies te voorkomen. ♡