De zitting voelt koud en hard wanneer ik plaatsneem op de stoel. Mijn hart gaat tekeer, mijn buik draait zich om. Starend naar de grond hoor ik in de verte gepraat. Ik heb geen besef van tijd. Voor mijn gevoel zit ik hier al veel te lang. Wanneer ik opkijk zie ik dat de vrouw voor me naar me kijkt. Ik zie haar lippen bewegen, maar ik hoor niet wat ze zegt. Haar woorden komen niet binnen. Iets in mij wil helemaal niet naar haar luisteren. Iets in mij wil hier weg en wel nu. Het is druk in mijn hoofd. Gedachten gaan vliegensvlug heen en weer. “Niet naar haar luisteren, ze zegt maar wat, je gaat geen melk drinken, als je brood eet word je dik, je wilt toch niet dik worden?” De gedachten nemen alsmaar toe en ik raak een beetje in paniek. In mijn ooghoeken zie ik dat mijn moeder naar mij kijkt. Ze zit op de stoel naast me. Ik voel dat ze wacht op een antwoord, net zoals de vrouw die voor me zit. Een drukkend gevoel vormt zich op mijn borst. De druk dat ik wat moet zeggen is sterk aanwezig. Toch zeg ik niks. Ik schaam me. Ik schaam me zo erg dat ik het liefst hard wegren. Mijn hart gaat razendsnel tekeer. De angst neemt het van me over. Ik word zelfs een beetje misselijk, maar ik blijf zitten. Ik durf niet op te staan. Dan maakt de angst plaats voor boosheid. Ik wil helemaal niet praten over mijn problemen, over wat ik denk en wat ik eet. Ik wil helemaal geen schema bijhouden en al helemaal niet haar schema krijgen en precies eten en drinken wat er op dat papiertje staat. Ik voel me betrapt. Ik voel van alles door elkaar. Ik voel me bang, boos, bekeken, opgejaagd en betrapt. Betrapt door mijn moeder en betrapt door de diëtiste.
De weegschaal bepaalde mijn stemming
Het ging niet goed met eten en drinken. Ik wilde niet eten en drinken en was bleek en mager. Daarom nam mijn moeder mij mee naar de huisarts. Zij verwees ons door naar de diëtiste. Een plek waar ik totaal niet wilde zijn. Daarvoor is het al begonnen, het negatieve denken, de tomeloze gedachten over wel of niet eten. Het kritische stemmetje in mijn hoofd die ervoor zorgde dat ik er continue mee bezig was. Toen ik 12 jaar was trok mijn moeder aan de bel. Niemand, behalve ik, wist dat het elke dag chaos was in mijn hoofd. Continue in gevecht met het onrustige gevoel. Als ik luisterde naar het dwingende stemmetje, voelde ik me voor even goed. Het gaf me een veilig en trots gevoel. Door datzelfde stemmetje kwam later de extreme angst om dik te worden. Altijd druk met calorieën tellen, afvallen, trucjes en smoesjes om maar niet te hoeven eten. Voor de buitenwereld was ik stil, maar in mijn hoofd was het druk, heel druk. Elke dag weer die strijd, elke dag het gevecht van wel of niet eten. Wanneer ik niet at, voelde ik me sterk en was ik trots op mezelf. Was ik niet afgevallen of nog op hetzelfde gewicht, dan had ik een rotgevoel. De weegschaal bepaalde mijn stemming. Aankomen gaf mij directe paniek. Dit gevoel was zo sterk dat ik mij enorm schaamde en niet wist hoe ik hiermee om moest gaan. Ik haatte mijn lichaam, ik walgde van mezelf. Deze schaamte was soms zo extreem dat ik volledig in paniek raakte en zelfmoordgedachtes kreeg.
Door andere ogen
Als ik er nu aan terug denk besef ik pas hoe heftig en diep het zat. Ik kan het me nu gelukkig niet meer voorstellen dat mijn gewicht zoveel invloed had op mijn levensgeluk, om er niet meer te willen zijn. Anderen zagen mij zo anders als dat ik mezelf zag. Als anderen opmerkingen maakten over hoe dun ik was, maakte mijn hart een sprongetje. Dan voelde ik me superblij en trots, al hield ik dat voor mezelf. Ironisch genoeg heb ik mezelf nooit dun gevonden. Sterker nog, voor mij kon het nooit dun genoeg zijn. Als ik iemand zag die in mijn ogen perfect was, strak en skinny, dan kon ik daar heel lang naar kijken. Dat wilde ik ook… Dat activeerde direct het stemmetje in mijn hoofd, die zei dat ik nog beter mijn best moest doen. Ik had allerlei trucjes om af te vallen. Deze trucjes passeren af en toe nog mijn gedachten. En soms val ik nog weleens terug in oude gedachtepatronen. Dan hoor ik weer dat stemmetje wat zo kritisch en sterk aanwezig was. Sinds ik me hier bewust van ben, lukt het mij veel beter om te relativeren, en zie ik wanneer het weer gebeurt. Ik zie wanneer het stemmetje mij weer mee wil laten trekken in een neerwaartse spiraal, in allerlei negatieve gedachtes over mijzelf en mijn lichaam. Ergens denk ik dat het stemmetje nooit helemaal weg zal gaan. Het voelt in zeker mate veilig en vertrouwd omdat het zo lang bij me is geweest. Maar nu besef ik dat ik dit niet meer wil en dat het niks zegt over wie ik ben. Ik kies bewust om niet meer mee te gaan in die angstige verhalen. Ik ben blij en dankbaar dat ik een goed en gezond lichaam heb. Ik besef ook dat ik veel meer dan alleen mijn lichaam ben. Dat ik een ziel ben, een mens met talenten en kwaliteiten. Dat gaat veel verder dan alleen de buitenkant. Zelfacceptatie is een belangrijk, maar moeizaam proces. Het kan lang duren voordat je jezelf volledig geaccepteerd hebt. Als ik zie waar ik vandaan kom, dan ben ik heel dankbaar en trots op waar ik nu sta.
Stap voor stap
Eet eetstoornis gaat helemaal niet over wel of niet eten. Soms kan het zo onveilig zijn of wankel voelen in je leven dat je grip wilt houden op iets omdat dat houvast en rust geeft. Ergens wil je controle houden om overeind te kunnen blijven staan in een wereld die je de diepte intrekt. En als dat vasthouden lukt, dan wordt het gevoel steeds grimmiger en wil het steeds meer. Daarom denk ik ook dat het nooit goed genoeg zal zijn. Er zal altijd wel iets blijven wat je niet goed of mooi vindt aan jezelf. Heb je je streefgewicht bereikt, dan wil je waarschijnlijk toch nog meer of is er iets anders niet goed. Je bent niet slank genoeg, je hebt misschien nog last van putjes, je haar is te kort of te dun, noem het maar op. Er is altijd wel wat. Zolang je je niet bewust bent van het feit dat je ergens controle over houden wil, houdt het nooit op. Het houdt pas op als jij jezelf erkent. Het houdt pas op als jij jezelf liefde geeft en erkent dat jij goed genoeg bent, helemaal zoals je nu bent. Ook al wil je liever iets anders en ben je niet tevreden. Uiteraard kun je dingen veranderen wanneer je niet tevreden bent, dat is helemaal aan jou. Maar als je dan dat punt, jouw doel bereikt hebt, durf je dan ook echt tevreden te zijn? Is het dan goed genoeg? Natuurlijk kun je een terugval krijgen, die periodes heb ik ook. We zijn allemaal mensen en blijven leren. Het gaat om de bewustwording en om wat jij tegen jezelf zegt. Hoe ga jij met jezelf om? Geef je jezelf liefde of trap je jezelf de grond in? Voel het in je kern. Voel wat het met je doet als je niet tevreden bent met jezelf. Welke pijn zit er? Wat mag je niet voelen van jezelf? Ga hiermee aan de slag. Verwacht niet meteen wonderen, maar doe het stap voor stap.
De juiste keuze
Ondanks dat ik zelf nog wel eens mee wordt gezogen in mijn oude patronen, ben ik me er nu bewust van. Deze bewustwording maakt een enorm verschil. Mijn zelfbeeld is verbeterd en ik besef dat een gezond lichaam veel belangrijker is. Wanneer ik me besef dat gedachten over eten mij weer meetrekken richting rotgevoel en onzekerheid, kies ik er bewust voor om deze gedachten om te zetten, om anders te denken. Dit valt niet altijd mee. Toch is het besef dat het maar gedachten zijn en je anders kunt leren denken heel bevrijdend. Ook helpt het om vaker stil te staan bij de realiteit. Uiteindelijk, wanneer je op je sterfbed ligt heb je niks meer aan je mooie, strakke lichaam. Wanneer je ziek wordt, heb je wel wat anders aan je hoofd en wil je maar één ding; beter worden. Ik weet dat het als een cliché klinkt en dat het niet altijd makkelijk is, dat ervaar ik zelf ook. Maar deze inzichten helpen en steunen mij gigantisch op momenten dat ik het nodig heb. Ik accepteer mijzelf nu veel meer dan vroeger. Ik accepteer ook dat sommige dingen een gevoelig punt blijven. Maar ik laat het niet meer mijn leven bepalen. Ik doe nu dingen ondanks dat ik mij soms onzeker voel over mijn lichaam of gewicht. Ik doe de dingen die mij een goed gevoel geven, ook al voel ik voor die tijd onrust en spanning. Ik ga wel naar de sauna, ik ga wel de deur uit als ik weet dat het goed voor mij is en dat ik er blij van wordt. Ik laat mij niet meer tegenhouden en ga dwars door de belemmerende gedachten heen. Juist door het wel te doen, voel ik me daarna zoveel sterker en beter.
Lief zijn voor jezelf
Gedachten maken het zwaar. Wanneer je niet lekker in je vel zit, zorgen negatieve gedachten ervoor dat jij niet tevreden bent met hoe het nu is, dat je niet echt gelukkig kunt zijn. Die gedachten komen vaak vanuit je verleden. Ze waren een beschermingsmechanisme. Nu heb jij de keuze om deze gedachten om te zetten naar iets positiefs en bewust andere keuzes te maken. Je hebt de keuze om nu wel de dingen te doen waar je tegenop ziet. We weten het allemaal wel en toch kan het soms zo moeilijk zijn; lief zijn voor jezelf. Liefde voelen voor een ander lijkt haast vanzelf te gaan, maar echt lief zijn voor jezelf kost ons vaak veel meer moeite. Toch is liefde voor jezelf voelen de grote oplossing in het leven. Er zijn vele stappen en verschillende wegen om dit te bereiken. Begin allereerst eens met opmerken wanneer jij jezelf afkraakt, wanneer het weer gebeurt dat je jezelf de grond in trapt. Doe daarnaast bewust regelmatig iets liefs voor jezelf, ook al denk je dat je het niet verdient. Misschien hou je van bloemen en koop je een bloemetje voor jezelf. Misschien vind je het fijn om in een warm bad te liggen. Doe iets voor jezelf, het maakt niet uit wat. Ik weet dat dit een enorme uitdaging kan zijn, maar dat maakt het tegelijkertijd juist zo waardevol en helpend.
Goed genoeg
Een ander kan je duizenden keren zeggen dat je mooi en slank bent, dat je er goed uitziet. Maar het moet uit jou komen. Jij moet tegen jezelf zeggen dat je mooi bent. Jij moet tegen jezelf zeggen dat je goed bent, helemaal zoals je nu bent. Dat je niet af hoeft te vallen om geliefd te zijn. Jij en alleen jij kunt jezelf overtuigen. Je moet het voelen vanuit je eigen stem, niet door de stem van een ander. Dan komt het niet echt binnen. Je moet het voelen vanuit je diepste kern. Om het echt vanuit jezelf te laten komen is het nodig dat je liefde voor jezelf gaat ontwikkelen. Dat je jezelf gaat zien zoals je echt bent. Dit is geen makkelijk proces en het vraagt veel tijd, discipline, aandacht en waarschijnlijk ook veel tranen. Maar ik kan je vertellen, het is het waard! Want jij bent het waard. Jij bent het waard om van te houden. Jij bent het waard om je goed te voelen, om tevreden te zijn met je lichaam, met jezelf en met je leven. Je bent genoeg. Dat ben je altijd al geweest. Dat was je al voordat je anders bent gaan geloven doordat andere mensen en omstandigheden jou misschien anders lieten voelen. Jij mag er zijn, helemaal zoals je bent. Je hoeft niks te veranderen, behalve als jij dat echt zelf wilt. Wees trouw aan jezelf en blijf geloven en vertrouwen. Blijf werken aan de liefde voor jezelf. Er komt een dag waarop je in de spiegel kijkt en ziet wat voor prachtige zwaan je bent. Er komt een dag dat je het voelt. Een tevreden en warm gevoel die nauwelijks te omschrijven is, maar waarbij je niets anders kunt dan lachen en beseffen dat jij er mag zijn, helemaal zoals je bent.