Wanneer ik de auto uit stap, voel ik kriebels in mijn buik. Mijn ademhaling gaat sneller. Hier heb ik zo naar uit gekeken. Het is alweer acht weken geleden dat ik haar voor het laatst zag. Ze is te ziek om bezoek te ontvangen en ligt veel op bed. Wanneer het lukt belt ze even, dan wil ze mijn stem horen. De tijd gaat zo snel en toch staat de wereld voor haar stil. Maar nu is het moment daar, ik ga haar weer zien, mijn lieve vriendin. Al vier jaar vecht ze tegen kanker. Al vier jaar gaat ze door een diep dal. Terwijl ik richting haar huis loop, nemen de kriebels toe. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik kijk naar het raam en zie dat ze me al staat op te wachten. Met een lach op haar gezicht zwaait ze naar me. Ik voel hoe een grote lach om mijn mond verschijnt. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben, wat wil ik haar graag vasthouden. Als ik bij de voordeur ben doet haar man open. We groeten elkaar en ik geef hem een knuffel. Het voelt fijn om hier weer te zijn. Wanneer ik de woonkamer binnenloop ontvangt ze me met open armen en een lach op haar gezicht. Ik geef haar een knuffel en voel haar tengere, kwetsbare lijfje. Het liefst druk ik haar tegen me aan, maar ik weet dat ik voorzichtig moet zijn. Ze is zichtbaar afgevallen en heeft veel pijn.
Kwetsbaar en krachtig tegelijk
Wanneer ze op de bank zit, plof ik op de poef voor haar neer. Zo ben ik dichtbij en kan ze me goed zien. Door alle medicatie ziet ze niet goed meer. We kijken elkaar aan en ik pak zachtjes haar hand. Ze vertelt me dat ze niet veel kan hebben, dat aanrakingen pijn doen. We hebben een hele bijzondere band en hebben niet veel uitleg nodig om elkaar te begrijpen. Ze begint te huilen wanneer ik vraag hoe het met haar gaat. Terwijl ik haar magere kleine hand vast heb, voel ik enorm veel bewondering en respect voor haar. Voor hoe sterk ze is, hoe ze steeds weer de kracht vindt om door te gaan, hoe ze elke dag leeft met zo ontzettend veel pijn. Zelfs de artsen begrijpen niet hoe het kan. Ze heeft al zoveel overwonnen en doorstaan, maar nu is het bijna onmenselijk hoeveel pijn ze heeft, hoe moe en ziek ze is. Ze vertelt over de vervelende bijwerkingen van de medicatie en hoe ze elke dag weer vecht om hier te kunnen zijn. Ze is intens verdrietig en wil zó graag, maar haar lichaam is op. Soms vraagt ze aan mij waarom. Ik zie dan de wanhoop in haar gezicht en besef dat ik haar daar spijtig genoeg niet bij kan helpen. Om haar hals draagt ze een ketting van rosekwarts, de edelsteen van de liefde. Ik vertel haar dat ik er ook één draag en wanneer ik hem laat zien, wijst ze naar een envelop die op de vensterbank ligt. Op de envelop staat mijn naam met een klein engeltje ernaast. Mijn hart begint sneller te kloppen. Nieuwsgierig vraag ik me af wat het is.
Een liefdevol geschenk
Ik voel een ongemakkelijke kriebel in mijn buik wanneer ik de envelop open en er een kaartje uit trek. Op de voorkant staat een mooie, zelfgemaakte foto van 2 lichtroze rozen. Ik herken haar foto’s meteen. Foto´s maken was haar grote passie, helaas kan ze dit al een tijd niet meer. Gespannen open ik de binnenkant van het kaartje en voel tranen in mijn ogen branden wanneer ik de woorden lees. Er staat dat ze van me houdt en dat ik goed voor mezelf moet zorgen. “Wat lief” zeg ik geraakt. Dan valt mijn oog op een prachtige zilveren armband met een steentje van rosekwarts. Terwijl ik het sieraad pak, vertelt ze me dat het haar favoriete armband is en dat hij nu voor mij is. Met open mond kijk ik op van het kaartje en kijk haar vol ongeloof aan. Mijn maag draait, mijn ademhaling gaat sneller en ik voel een traan langs mijn wang glijden. “Waarom? “ vraag ik met zachte stem. “Ik ben veel te bang om hem kwijt te raken.” “Draag hem zonder angst en met liefde”, zegt ze resoluut door haar tranen heen. Overdonderd kijk ik haar aan en voel de tranen over mijn wangen stromen. Zachtjes pak ik haar hand en geef een stevige kus op haar wang. Ik kan niet geloven dat ik dit krijg, dat ik dit mag dragen van haar. Ik voel me sprakeloos, maar ook blij en dankbaar tegelijk. Zo’n groot geschenk voelt heel onwerkelijk. Het zegt veel over onze speciale band en hoe veel liefde ze voor me voelt. Die liefde voel ik ook voor haar. Een warme tinteling gaat door mijn lichaam. Ik voel me zo geliefd en gezien bij haar. Ze pakt mijn hand en vraagt me snikkend: “Beloof je dat je altijd goed voor jezelf zult zorgen?” Huilend knik ik zachtjes. “Ja dat beloof ik”, zeg ik met zachte stem.
Het afscheid
Na een tijdje zegt ze dat het beter is als we het hier bij laten. En ik weet het, ik moet gaan. Maar wat zou ik nog graag willen blijven. Wanneer we samen zijn, lijkt de tijd zo hard te gaan. Ik geef haar man een knuffel en bedank hem voor de thee. Wanneer ik naar de voordeur loop, loopt ze langzaam mee. Bij de voordeur voel ik de zenuwen in mijn buik. Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik wil niet gaan. Ga ik haar nog zien? Wanneer dan? Kan ik nog iets voor haar doen? Ik wil nog zoveel zeggen. We pakken elkaar vast en voor even blijven we zo staan. Even niets, alleen maar zijn. Huilend fluistert ze in mijn oor dat ze heel trots op me is en van me houdt. Ik bedank haar en fluister terug dat ik ook van haar hou. Ik voel haar kwetsbaarheid, haar onmacht. We zouden zo graag anders willen. Wat heb ik met haar te doen. Geen woord kan dat gevoel beschrijven. Voordat ik de drempel over stap, draai ik me om en geef haar nog een dikke kus op haar wang. Aangedaan loop ik heel rustig over het pad terug naar de auto en kijk op naar het raam. Daar staat ze weer met een lach, maar ook met een traan. Het voelt rot om haar zo achter te laten. We sturen elkaar een kushand, iets wat we altijd doen bij het weggaan. Voordat ik de hoek om ga, kijk ik nog eenmaal om en zwaai ik haar gedag. Wanneer ik in de auto zit, voel ik mijn maag ineen krimpen en ik rij ontdaan weg. Wauw, wat is er gebeurd. Het voelt alsof ik in een vage film zit. Allerlei beelden schieten door mijn hoofd. Hoe ze naar me keek, hoe verdrietig ze was, de onmacht en angst in haar ogen. De scènes spelen zich steeds opnieuw af. Ik hoop dat ik haar weer zie en ik hoop binnenkort. Onderweg naar huis huil ik tranen van verdriet, maar ook van dankbaarheid. Wat ben ik blij dat ik haar weer heb gezien.
Liefde als boodschap
Iedereen kent wel iemand met kanker of een andere ernstige ziekte. Het zet je met beide benen op de grond. Je beseft hoe kwetsbaar we allemaal zijn en wat écht belangrijk is in het leven. Wanneer ik een rotdag heb of een paar kilo aangekomen ben, dan denk ik aan haar. Dan schaam ik me dat ik me zo druk kan maken om zoiets kleins, ook al voelt het groot voor mij op dat moment. Waar maak ik me druk om, wat zou zíj graag aan willen komen en gezond willen zijn. Op dat soort momenten besef ik waar het leven werkelijk om gaat, om blij te zijn met wat je hebt en wat je kunt. Door haar kan ik dingen nog beter relativeren en voel ik dankbaarheid om wie ik ben en wat ik heb. Hoe kostbaar het is om liefde te kunnen voelen en er te zijn voor elkaar. Niet alleen fysiek, maar ook door iemand te laten weten dat je er bent, dat je aan hem of haar denkt. Laat van je horen. Stuur een kaartje of een berichtje naar iemand die je lief is. Je hebt geen idee hoe waardevol en helpend dit voor iemand kan zijn. Alles wat je hoeft te doen is er te zijn. Liefde heeft een immense kracht en maakt het leven een stuk mooier. Een paar dagen na haar bezoek ben ik naar het bos gegaan. Ik moest even opladen en wat dingen op een rijtje zetten. Met de dennengeur in mijn neus en de zon op mijn gezicht, fietste ik over een mooi bospaadje met prachtig groen om me heen. Al waren we niet bij elkaar, ik voelde haar liefde en voelde me intens gelukkig. Ik besef, diep in mij, dat liefde er altijd is, of je elkaar nou kunt zien of niet. Het is er zolang je je hart ervoor openstelt.
- Helaas is mijn lieve vriendin 2,5 week na mijn bezoek overleden. We hebben nog kunnen bellen, maar elkaar niet meer kunnen zien. Achteraf was deze dag het afscheid en zo voelde het ergens ook wel. Wat ben ik trots op haar kracht en doorzettingsvermogen! Voor altijd in mijn hart en in liefde verbonden.